Pagine

martedì 16 febbraio 2016

Nazario Bruno ’O ccafè

Nazario Bruno

’O ccafè

S’ ’a ggirava e ss’ ’a ’vutava dint’ê mmane,
comme fosse na reliquia, ’a cafettera;
’a sbitava e ’a sceriava sana sana,
e ppo’ ’a dinto, ce metteva, nera nera,

chella povere tustata e mmacinata
ca mannava nu prufummo ca scetava
pure ll’anema cchiù mmoscia e ammalurata
nun appena sulamente s’addurava.

E ccu ’e stesse muvimente, ll’abbitava
e ’a metteva ncopp’ô ffuoco, addó vulleva
ll’acqua ’a sotto, ca, peppianno, se sperciàva
fin’a qquanno, po’, siscanno, ’o ccafè asceva!

Quanti vvote tu ll’hê fatto, mamma mia,
’o ccafè, ll’unico “lusso” ca tenive,
te serveva a scaccià ’a malincunia …
troppo trista chella vita ca facive.

Surzianno ’a tazzulella, ce pareva
c’ ’a jurnata po’ nun fosse tanto amara;
’o ccafè era vullente e assaje coceva
ma scenneva dint’ô core e cce scarfava.


Nun ’o faccio cchiù, ’o ccafé, mammella cara,
mo sto’ ssulo, troppo sulo e ssenza ’e te;
guardo ’o cielo scuro e ttriste ca nun schiara;
m’arricordo chilli juorne d’ ’o ccafè …

Nazario Napoli Bruno





Nessun commento:

Posta un commento